Ölene Kadar Şiiri - Mehmed Aksu

Dokunuyor yalnızlık gülüm,
Akşamların kör karanlıklarında.
Bir ölüme bir de sana sevdalanmışım.
Bir de seni sevmişim kavgamda.
Bir ‘kurşun’ gibi işlemişsen yüreğime,
Bir acı gibi oturmuşsan,
Gidişin elbette ölümlere denk.

Bir de yangın ortasında,
Yangında aşkın ortasında durmuşum.
Annemin elinden tutar gibi elinden tutmuşum.
Sende kendimi bulmuşum.
Bu da aşka dair olsa gerek.
Bilirsin ayrılıklarda aşka dair,
Sevmeler de.

Çocukluğumu sevmiştim senden önce,
Her akşam üstümü kirletene kadar top tekmelemek,
Başımı çıkarıp pencereden babamı beklemek,
Ve her defasından yapmadığı ödevler yüzünden
Annemden azar işitmek.
Ve ne olursa olsun çocuksu bir masumlukla sevilmek,
Senden önce.

Seni sevdim gençliğimde.
Ellerimi cebime koyup gezerken caddelerde,
Bir ekim günü sen düştün yüreğim.
Gözlerin gözlerimle karşılaştı.
İki kelime konuştuk alt tarafı
Ama yüreğin yüreğime ağır bastı,
Seni sevdim ben.

Ve aşkın yolu ayrılığa saptı,
Çıkıp gittin hayatımdan.
Bilmem neye kandın, bilmem kime kandın.
Unut deyip de yüzüstü koyuverdin bir gün.
Şimdi sen beni unuttum mu sandın.
Sanma unuttum gülüm,
Hani demişler ya;
‘Yarı dalgalı olmamalı deniz,ya durulmalı, ya kudurmalı.
Sapına kadar saplanmayacaksa hançer kınında durmalı
Ve seven ölene kadar sevmeyecekse baştan unutmalı.’
Ölene Kadar sevmeyeceksem seni adam değilim.
Adam değilim sevmeyeceksem seni ‘Ölene Kadar’

Çanakkale/Aralık 2000