Ölen Yıldızlar Toza Dönüşür

Ayrılmak, acının en büyüğüdür,
Farklı yolları vardır bu ayrılığın.
Zaman, bize yardım edebilir mi acaba,
Bu dehşet veren sessizlik sona erebilir mi?

Seni seviyorum, en korkunç acı da bu.
Kalbimde yanan kor ateş yakıyor kalbimi.

Seni seviyorum, bu bir gerçek,
Affetmeye karar verdim, artık ne yapacağımı biliyorum.
ve yaptığım en büyük hataydı belki de,
Affettikçe paylaştığımız anıları öldürdüm her seferinde.

Anılarımız, sesin ve gülüşün,
Birer birer solup gittiler bu yolda.
Rüyalarım giderek daha karanlık oldu,
Ve içimde yankılanan sessiz çığlıklarla dolu.

Sanırım seni seviyorum,
kalbimdeki sevgiyi unutuyorum gittikçe.

Seni sevmeye yemin etmiştim bir zamanlar,
Bir şövalye gibi, bir il'in han'ı, hiç olmadığım biri gibi.
Beni duymayan biri için bağırıyorum yeminimi şimdi,
Artık yüzünü bile hatırlamadığım biri için.

Bir zamanların en yakını,
Sessizlik içinde kayboldu gitti.
En derin karanlık sırlarımı bilen kadın,
Her şeyini bildiğim yabancı.

Sanırım seni sevmiyorum,
Gökteki yıldızlar bile düşman gibi gülümsüyorlar bana.

Unutuyorum her geçen anıyı, her hayalimi seninle olan,
Her unutulan hayalde bir yıldız daha ölüyor ruhumdan.
Geriye sadece senden bir parça toz kalıyor kalıyor bana,
Gri anılar, doğmadan ölmüş beyaz hayaller.

Artık seni sevmiyorum, buna inan,
Kalbimde yalnızca gri, hayatsız bir toz parçası kaldı geriye.

Ama yine de onlar benim yıldız tozum, doğmadan ölmüş hayallerim...
Kapkaranlık neresi olduğunu bilmediğim bir yerde yaşıyorum şimdi,
Yıldız tozunun sıcaklığında,
Giderek soğuyan ruhumda...