Ölen sevgiliye Şiiri - Rifat Karakoc

Kaç gece sokak lambalariyla sabahladım.
Uykularım murekkep misali kaleme,
Kalemim yol misali kalbime aktı.
Gözümü ne zaman kapatsam,
hayalin bitiveriyor başucumda.
Yalnızca sokak lambaları,
Yahut yalnızca kalemim değil,
Art arda yaktığım sigaralar da
şahit gecenin karanlığına..
Adımı bile unutturduda sensizlik bana,
Bir türlü varlığını unutturamadı,
Kanayan duygularıma...

Hıçkırık seslerim kalbimde,
Sokak lambarı bile
titriyor her bir çığlıkta.
Gökyüzündeki ay bile hüzünle
bakıyor bitmiş halime.
Yıldızlarsa kaymak istemiyor,
sırf adının gececegi bir
dilek tutacağım diye.

Bir zamanlar bizi sarıp sarmalayan
evimize bile girmek istemiyorum.
Hatıraların içine çekiyor,
Yumrukladigim duvarlarda kanlarım,
en sevdigin rengi kırmızıya buluyor.
Resimlerin tozlanmış bir
halde, gözlerin görünmüyor.
Oysa o bugulu gözlerde,
Ne de cok arardim kendimi.
Şimdi ise varlığın değil,
resmin de yok oluyor..

Güneş artık doğmak üzere sevdiğim.
Ama nedense,
güneş benim üzerime hiç doğmuyor.
Elimde bir avuç toprak,
gözlerimde ise sensizlik.
Mezarına düştü yine gözyaşlarım.
Ama,ne olur üzülme sevdiğim
Tutki gözyaşlarım değil,
Sevgimin sıcaklığıdır hissettiğin.

Biliyorum sen ne karanliğı severdin,
Ne de kışı...
Bak işte ,sen üşüme diye ceketimi çikarıp
Üzerine örtüyorum.
Tut ki saklanbaç oynuyoruz.
Ve sen ceketimin altında
Hem saklanıyor,hem de ısınıyorsun.
Söylesene, ebe yine ben olayım,
ama bir kez olsun,söbe dermisin yine
Yanaklarımı öpüp,
O sevinç dolu çığlıklarınla..