Ölen insanlık Şiiri - Murat Fidan

Unutmak değil ama; belki hatırlamamak
mümkün diyebilirim abi!..
Bildiğin o eski fotoğrafları yaktım!..
Bir daha birlikte olamayacağım insanlarla aynı karede yıllarca yer almak pek sevimli değil benim için.
Biliyor musun?
Uzansam uçurum,
Dokunsam Ateş...
Hani, Ateşten Gömlek diyorlarya onun gibi bişey...
40 Yılı aştı..
Binlerce çocuk,bir o kadar gülüş ve
Milyonlarca anı geçti içimden.
Ne yalan söyleyeyim geriye dönüp bakasım bile yok!
Bir an gelir öyle bir bağırırsın ki; Kahvenin ortasında...
Derin bir sessizlik olur ve bütün şehir seni duyar!..

Bazen için sıkılır...
Sevdiğine gitmek istersin,
o çok sevdiğine kaçarcasına gitmek istersin çook uzaklara
yola çıkarsın ona diye bir gece yarısı...
bir otobüs beklersin eskimiş valizin elinde...
Belki de beklediğin bir otobüs ne bileyim bir araba gelir çarpar da sana..
sen o'yana- o' buyana...
sen susarsın o,zaman dünya susar...
kelimeler susar.
Her zaman kelimeler konuşmaz ki zaten...
Bakışların, Eşyaların belki de altı delik bir ayakkabın konuşur caddenin ortasında.
..ve aniden serseri kurşun gibi bir çocuk fırlar sokağa, Haykıra haykıra!
Adam öldü.. adam öldü...
Ölen sen değilsindir aslında...
Ölen insanlık,
Ölen yiğitlik,
Ölen Adamlıktır!

Murat Fidan