Ölen İnsanlık Şiiri - Muharrem Güney

Hep söylüyorum:
“ Bizim kuşakta insanlık öldü. “
“ Suçlusu üst kuşaktı. “
“ Meşhur 68, 78 kuşağıydı. “
Olumlu.
Saçma,
Ne getirdi bu sizce?
Eğer sen elinde birkaç koli,
İki basamağı çıkıyorsan senden yücesi yok.
Bu yücelik insanı mutlu etmez.
İnsanlık adına,
İnsana acı verir.
Her an bir cenazedesin.
Gibi düşün.
Eğer yaptığın küçük şeyler,
Büyüdüyse,
İnsanlık ölmüştür.
Bana da düşen,
Bu cenazeye istemeyerek katılmaktır.
Hepimize düşen kendimizi sorgulamaktır.
Hangimiz bunu yapandır?
Görevimiz sadece cenazeye katılmaktır.
Oysa ölen biziz.
Hepimiziz.
Her an kendi cenazemize katılan insanlarız.
Kaçımız bunun farkındayız?
Farkında olana kadar böyle devam edelim.
Diyelim ki: “ Daimi cenaze görevlisiyim. “
Her an bu acıyı çekenim.
Ve yine meşhur kuşaklara,
“ Ne oldu? “ diyelim.
Bir cevap bekleyelim.