Ölen Bir Aşka Ağıt Şiiri - Mert Can Vural

Binlerce Yıldır söylenemeyen kelimeler,
Bekliyor nefretin puslu kavşaklarında.
Haykırsam belirebilir misin sanki Ay ışığında?

Duru bir ırmaktan ağzıma çalınan,
Bir berbat tat gibi silüetin,
Muhtaçmışçasına dökülecek ağzımdan akıbetin.

Ne kadar uzaksan, o kadar yakınım kendime,
Fer kalmadı gözde, perdeler kapandı son defa,
Tok sesli bir yolcu arkaplanda, Elveda!

Kıpkırmızı gül bahçelerinden geçerken,
Kasvetli,dikenli ellerin kavrıyor yüreğimi.
Tekerrürün mümkünatını yoklayan benliğin mi?

Freudyen bir serzenişle aramaktansa baba şefkatini,
Onlarca sınır ötesinden ellerimi tutmalıydın,
Zamanın yırtıcılığında o eski yarayı unutmalıydın...

Artık kar yağmayacak üstümüze geceden,
Sana dair her şey erimekte ezelden.
Yokluğun duvarına son bir taş,Ebediyen...

Yorgun sesli Kuşlar tünemekte ölüme,
En korkmakta olduğun şeye ağıt yakıyorlar,
Ayrılırken üstümüzden,yakamozlar bırakıyorlar.

Aynada kendime dönük sırtım,
Sessiz karanlıklarda sendeliyorum,pusulam bozuk.
Ne sen kaldın içimde ne de öldürdüğüm çocuk.

Kusurlu bir tesadüfün planı bu ağıt,
Kalemimdeki cenini hançerlemekte sesin,
Anımsatır bana çaresizlik kokan nefesin.

Beyaz bir not pamuk ellerinin arasında,
Yol ayrımında biten muhabbet kırgınlığı,
Dizeleri dizginleyen bir atın kaşağısı.

Kalbini söküp verebilir miydin?
Gaip yirmi dört haftanın uğruna?
Koklayıp gülü bahçeden sonsuza...

Birkaç dize içe yolculuğa dair,
Çözülemeyen sırrın anahtarı, kimsesiz bulvar.
çAĞLAMAKTA kağıda, yokuşa doğru akan sular.

Bir taş elimde, lakin kuşlar öleli çok oldu...
Küllerini gömmekteyim kimsesizler mezarlığına,
Meçhule Hüküm giydim, varlığımdan kalanlardan sonra.