ÖLEN BEDEN RUH ÖLMEZ
Azığın olmalı öbür âleme
Bu dünyâ fânidir kimseye kalmaz.
Azrâil’de melek sakın suçlama
Zamanı gelmeden canını almaz.
Fakirdeki yara duvarda kovuk
Giymeye bulamaz başına kavuk
Toplumda fakirin yüzü çok soğuk
Onların kapısın kimseler çalmaz.
Birden öfkelenir çatılır kaşlar
Belki de gözünden dökülür yaşlar
O hâl biter bitmez pişmanlık başlar
Kendin bilen insan zevkine dalmaz.
Bilir bilmez çoğu karşı gelirde
Vahyin ne olduğun, mümin bilirde
Hakîki Müslüman belki ölürde
Allah’ın emrine hiç karşı gelmez.
Canını adamış verilmek üz’re
Mal, mülk… Hak yola, serilmek üz’re
Hesap vermek için dirilmek üz’re
Ölense bedendir; ruh asla ölmez…
08/12/’16
Hanifi KARA
Kayıt Tarihi : 8.12.2016 16:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!