Öleceğim Gün Şiiri - Murat Gezici

Varlık ile yokluk arasında,
Geliş gidişlerin uçsuzu bucaksızı…
Yok işte umut,
Çalakalem yazıldı hayatım kalakaldım,
Ateşten gömlek giydim de tek sana yandım…
Bir tek sana, bir tek sana yandım.
İmkanlarımı zorlayan kadın,
Sen benim ellerimde kaldın…
Ne bir kez görünürdün,
Ne de selam yollardın…
Aşk işte bunun adı,
Her şeye inat,
Ben bir tek sana hayrandım…
Ve bilemezsin ki,
Senin için küçük bir çocuk gibi,
Her gece ağlardım…
İsteyemezdim,
Seni hiç kimseye de söyleyemezdim …
Gülen çoktu bu sevdaya,
Sanki çok da umurumda…
Ama olmuyor işte hayat bu ya,
Öylece kaldım her defasında ,
Öylece kapı aralarında …
Bir umuttu sesin ve ardından güzel gözlerin,
Mahpusluk hayatım senden kaldı…
İşte en büyük eserin,
Bilir misin akşamların koynumda ihaneti sensin.
Bilir misin bir inme ile inen içimde sensin.
Ve bunca şeyden sonra karşımda,
Aldırmadan gülen yine sen…
Sende benim gibi olasın diyemem,
Hele git hiç diyemem…
Kara bulutlarla yağmur olsan yağsan,
Hep gönlümü mahpuslarda bıraksan …
Bana güleceğin bir günü beklerim…
Yine telli duvaklı başkasına gitsen de,
Ben kendi hücremde öleceğim günü beklerim.