Ölebilirim Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Şu anda çay içiyorsundur kirazların gölgesinde,
Yine elinde o ince belli, geniş ağızlı bardak vardır,
Ve beyaz örtülü, yuvarlak masada bir-iki çörek,
Belki beni dinliyorsundur
Gülerek.

Yüreğim kan ağlıyormış, umurunda mı,
Çilelerim dört bir yanımı sarmış,
Kör talih yollarımı tıkamış,
Mecalim, tutarım kalmamış, umurunda mı,
Umurunda mı perişan süründüğüm,
Umurunda mı
Yaşadığım,
Öldüğüm?

Bir yanıp kül olmadığım kaldı kendi ateşimle
Kerem gibi,
Bir dağlar delmediğim kaldı uğrunda
Ferhat gibi,
Bir, Mecnun gibi çöllere düşmediğim kaldı,
Devir sır tutma devri,
Devir dışa başka, içe başka görünme devri,
Ne yanabilirim,
Ne dağlar delebilirim,
Ne de çöllere düşebilirim.
Benimki onlardan biraz daha ehven bir dert;
Ölebilirim.

(KAFES isimli Serbest Şiirler 'inden > /63-64100)