Öldürür Beni Şiiri - Adem Vural

Dama taşı gibi namert kulların
Özümüze girmesi öldürür beni.
Şahsa özel mektuptaki pulların
Kalleşin mermisi öldürür beni.

Sicilli haysiyet, ithal şerefin
Tükür sen kanına, mikrop teresin
Üç-beş kocalı orospu herifin
İtibar görmesi öldürür beni.

Mevlayı bırakıp kula tapanın
Taşı sana gelir çatal sapanın
Kuş beyinli yularlı sıpanın
Alkışı değmesi öldürür beni.

Gecesi işret, gündüz ihanet
Topal eşeğin çüş canına minnet,
Gözler şaşı-beş, ağzı klarnet,
Çakalın ürmesi öldürür beni.

Çılkı çıktı, tadı kaçtı hayatın
Şeytanı çıldırttı şerrin, sanatın
Namusu kirada dümbük gavvatın
Havaya girmesi öldürür beni.

Dilde mahir, delile dayanmadan
Gerçeğin kor ateşine yanmadan
Cinci Hoca’nın hiç utanmadan
Cılk fetva vermesi öldürür beni.

Peşine düşerek sarhoş alemin
Hak’ka hak demeyen fuhuş kalemin
Gününü gün eden kodoş zalimin
Mazlumu yermesi öldürür beni.

Söz gülledir bacıma gardaşıma
İtle yatan, bitle kalkar akşama
Bunlara denecek çok söz var amma
Adem’in küsmesi öldürür beni.