Öldürsünler Beni Ki Yalnızlığım Bitsin

Bakma yüzüme,
Gözlerimi görme, siyah bir bant çek,
Arkadan bağla ellerimi,
Ve yüregimin alnına tut mermiyi,
Tetiğe bir parmağın dokunsun,
Çünkü ölmeliyim ki yalnızlığım bitsin...

Yaşamaksa bunun adı tezgâhlarda yaftasız,
Kalmaksa böyle Denizden çıkmış gibi sırılsıklam,
Hiç bir yerinde bulamamaksa,
Ve bilememekse neyi aradığını,
Özlemekse hiç yaşamamış gibi kimliksizliği,
Sanki hiç olmamışcasına durmaksa;
Koca bir boşluğun ortasında çırılçıplak;
Öldürsünler beni ki yalnızlığım bitsin...

Güneşi toplamaksa her gece salkım saçak,
Asmaksa ağaç dallarına yıldızları,
Gökyüzünden tek tek aşırıp,
Yağmur duasına çıkmaksa,
Uçurum kıyısında diz çöküp bakarak bulutlara,
İnadına beklemekse bir ''SU'' damlasını,
Vahasız çöle dönüp;
Öldürsünler beni ki yalnızlığım bitsin...

Gelmeyecekse gökyüzü bakınca gözlerimle,
Unutacaksa gülmeyi,
Küsecekse yanaklarıma gamzeler,
Susacaksa dağ, dağ olduğunu unutup,
Hiç bir boşluğu doldurmayacaksa,
Senden sonra baktığım, dokunduğum,
Hep yarım, hem yamalak kalacaksa,
Ve sen olmayacaksan;
Öldürsünler beni ki yalnızlığım bitsin...

Çoğul yalnızlık sonrası sızıyorsa,
Ve sızılar durulmuyorsa durgun denizler gibi,
Yürüyorsa kaskatı bedenimden hücrelerime,
Geriliyorsam çarmıha,
Akmıyorsa kanım,
Ve canım acımıyorsa tüm acılara inat;
Öldürsünler beni ki yalnızlığım bitsin...

Bir ben duyuyorsam bu yalnızlık sonrası çığlığı,
Bütün bir bahar sararan yaprakları topluyorsam,
Sokakların çıkmazı bir benden gayrısına çıkıyorsa,
Kızıl bir akşam üstü ağır adımların satırsız yazılarıyla,
Pul pul dökülüyorsa etrafımda oltaya takılan balıklar,
Denize vurgun, Denizden ayrı kalacaksa
Gözlerimde derin bir Okyanus beliriyorsa,
Ve o Okyanus bir damlacık bile olamıyorsa,
Öldürsünler beni ki yalnızlığım bitsin...

ÇÜNKÜ SEN YALNIZ DEGİLSİN...

18.12.2006/Diyarbakır