Öldürsene Beni Şiiri - Özdemir Aydın 2

verdiğim değerden mi,
yoksa ruhumun inceliğinden mi,
bir yanar dağ gibi yanıyor bütün umutlarım,
gözlerimin önünde.
kuruyup gidiyor ormanlarım,
kayıp gidiyor kum gibi avuçlarımdan sen'lerim.
yoruldu yüreğimin heceleri,
ben şiire küstüm,
öldürsene beni, tam kalbim yorulmuşken.

daha bahar gelmez,
çınlatır dağlarımı dilimi parçalayan ağıtlar,
bakışlarındaki tutkuya,
nefesinle dokunduğun ruhuma,
beni ben yapan her bir zerreme dokunmuşken,
turuncu meltemlerine tutulmuşken,
öldürsene beni, tam sana esir düşmüşken.

gurur nedir bilmedim,
içim buz kesti şikayet etmedim,
ne zaman çiçeklensem, bir deli mevsimdin dalımdan vurdun.
ölümdün bir nevi, bir giz gibi elimden kılıcımı düşürdün.
diz çöktüm,
öldürsene beni, sana yenik düşmüşken.

ey karanlığında kaybolduğum gece,
aynı mezarı paylaşan iki kişiydik oysa,
şimdi her yer uçurum, her yer tuzak
ne sevgi kaldı, ne muhabbet
öldürsene beni, sana inancım kalmamışken.

her şeyi tüketmişken,
içimdeki azgın kurt zincire vurulmuşken,
günahın en büyüğünü işlemişken,
yaradanın kapısından kovulmuşken,
öldürsene beni, tam ölüme susamışken.