Öldürmek Şiiri - Mert Öztürk 2

Bir komutanın "Saldır!" deyişi,
Ruh'un bana günahtır deyişi,
Ve daha nice ilahî varlığın deyişleri;
Hepsi yankılanıyor kafamda

Basınca toprağa, öldü yonca,
Dostlarımla siperden çıkınca
Nârâlara karışmış korkular,
Korkularla bezeli kafalar
Ah toprağa düşen o kandırılmışlar...
Yıllarca yakılmışlar, kandırılmışlar!
Sipere doğru koş, koş ki yaşa
Sonra diğer sipere, bir dakika daha
Birden yuvarlandı yanımdaki asker
Düşünce yere cesedini çiğnerler
Beni vurun diye bağırıyor cıyak cıyak
Yanıyor zira, mezarı olmayacak

Esrar çekmiş maymunum bir nevi
Vatan ve kral, birer oyuncak gibi
Cesetlerden bir tarlayı sürünce insan
Gefjun'u tanımıyor, medeti Hak'tan
Tökezleyerek uyandım, hendek önü
Orda bir Alman, bende bir süngü

Gözüm onda, gözü bende
Birimiz ölecek, ne çare...

Öldürdüm, ve iyi ettin dedi bir iç ses
Silahımı saplayınca verdiği son bir nefes
Süngüyü göğsüne bastırmanın zorluğu...
Sanki bana da giriyor, azrâilin vurduğu
Kıvrandığı tahtaya kafası düşünce
Sol gözümden bir yaş süzülür ipince

Öldü; bir adam, baba ve eş
Nicesine akraba, müşevveş
Anası yıkar mıydı onu leğende suyla?
Kim bilir neler düşlemişti yavuklusuyla
Şimdi tüm hayâlleri bitik
ve yıkık
Ben bir katilim artık