Öldüren Benden Şiiri - Mehmet Şahan

İştahla ağacı keserken balta,
Derin bir ah çeker ağaç, taaa içten!
Bir anlam veremez yenilen halta,
Ve der ki: Ölen ben, öldüren benden!

Taze fidan iken çıkarken filiz,
İştahla beslerdim olmasın cılız!
Bazen bir çiçektik, bazen de gülüz
Ne var ki: Ölen ben, öldüren benden!

İçim acırdı hep rüzgâr değince,
Üstüne titrerdim kuşlar eğince!
Hüsrana uğradım balta yiyince,
Gel gör ki: Ölen ben, öldüren benden!

Hiçbir gıdasını eksik etmedim,
Uzattım boyunu kesik etmedim,
Havasın, suyunu kısık etmedim,
Hak ver ki: Ölen ben, öldüren benden!

Odun için ağaç olmasın diye,
Eğri, büğrü topaç olmasın diye,
Hep yedirdim muhtaç olmasın diye,
Sen sor ki: Ölen ben, öldüren benden!

Ve ağaç demiş ki hain baltaya,
Sapın benden diye düştüm oltaya!
Şahan der Milletçe aynı hataya,
Düşen ben, şaşan ben, şaşıran benden!
Hal, bu ki: Ölen ben, öldüren benden!