Sessiz Veda Şiiri - İsmet Bozkurt

Sakın veda etme bir mektup bırak
Sessizce kapıyı çekerken öldüm
Ağlamaz gözlerim artık hep kurak
Ardından gözyaşı dökerken öldüm.

Başını kaldırıp şöyle bir baktın
İçime acı bir sızı bıraktın
Diyemedim bir söz boynumu büktüm
Yıkılıp diz üstü çökerken öldüm.

Sevgiyi anlamak bu kadar mı zor
Kor düştü vefasız içime bir kor
Ne hallerde şimdi yüreğime sor
Resmini ateşte yakarken öldüm.

Benden kalanları getirip verme
Solan anıları önüme serme
Kurşun sözlerinle karşımda durma
Kafama dayayıp sıkarken öldüm.

Bülbülüydün hani açan güllerin
Sevmeye yakışır narin ellerin
Anlamsız değişti gel-git hallerin
Beynimde şimşekler çakarken öldüm.

Resmini çizdiğin tohumdan sırça
Kaşların kalemdir kirpiğin fırça
Ben söğüt dalıyım sen küçük serçe
Bende arzulara uçarken öldüm.

Leylâ Cihân-darî Mecnun sıradan
Bir sen varsın bende bir de yaradan
Mevlâ nefes verdi ecelim Yâr’dan
Boynuma urganı takarken öldüm.