Öldük Yüzüm Şiiri - Altan İlhan Arslan

Duruyoruz vaktinde, kalıyoruz hep
niçin susuyoruz ki? Dalıyoruz gözüm!
Ne ara esir verdik! Ne ara biz;
ayrıldık kendimizden, ayrı mahzenlere.
Ne sabah olacak, gündüz geceden;
ne ben olacak sokaklarda tek bir yüz.
Devriliyoruz işte! Gidiyoruz gözüm
inandığımız için biz yıkılmadık mı?
İnandığımız için biz... Biz... Susuyorum!

Biz; sevemedik senle hiç ışığı
hep güzel şeyler dilsizdi, biliriz!
Rüzgarın yaprakta bulduğu notalar
meleklere mi gitti? Söyle yüzüm!
Sıcaklığın dibinde insan mayalar.
Bir kadın sesinin iniltisi,
hırçın bir nefretin dip arayışı,
kimde biter bugün, nerede başlar!
Bildiğimiz için biz yıkılmadık mı?
Bildiğimizi için biz... Biz... Öldük yüzüm!