Öldüğünde Uyuyordum Şiiri - Çağrı Omarköy

hipokrata ait eski bir ahit
dört bir yandan sardı sessizliği
hastane koridorları kokuyordu tüm harfler
ve öldüğünde uyuyordum
kusursuz melodiler yapar
yaptığımız evlerde yaşardık
olur olmaz saatlerde uyanır
matematikten hiç anlamazdık
biliyordu benim onu düşündüğümü
biliyordu onsuz üşüdüğümü
terkedilmiş evler gibi
biliyordu aslında çürüdüğümü
kalktım bilmem saat kaç gibi
odadaki ruhlar sustular usulca
kimdi o resimdeki eksik
ağaçsız yapraklar ve canım Monet
uyandığımda telefon çalıyordu
tek nefeste koştum ahizeyi kaldırıp anladım
öldüğünde uyuyordum
öp demiş onu benim için sonlarında hayatının
şimdi tavandaki ışık ve ben serseri aşık
yalnızız çok yalnızız
gülen yüzler çiziyoruz sabahları insanlara
akşamları melankolik intihar davalarına bakıyoruz
bıkıyoruz sanırım artık iyice batıyoruz