Suyun kuşku dolu aktığı yerdeyim
Kusurlu yollar, şaraplı yalınayaklar
Bu insanlar ne arar,
Ben neden eve dönmüyorum,
Yavandır bu kimse olmamak hali,
Düşüncelerin zincilerine dolandım
Tutunmaya çalışıyorum
Zaman sükûnete bürünmüş,
Bir yıldız kaydı, ona yöneldim
Soğuk topraklar, çıplak ayaklar
Varsın peşine düştüm
Az gittim uz gittim
Ne yağmurlar yedim de varamadım
Bulamadım
Arkamdan biri yaklaştı
Benden bir sigara istedi
Ardından ateş
Ziyan olmuş güler yüzü
Oracıkta bir tebessüme mahkum kaldı
Gitti kaldı bir başıma
Ormanın derinliklerinde
Burası benim mahzenim
Ben ölünce beni ormana gömün
Yıldızların kayışını izleyeyim sevdiklerim gidince
Solmasın gülüşlerim
Soğuk bir ölümle başbaşa kalmamalıyım
Ruhumun derinliklerinde derince nefes alayım
Alamazsam da bir nefes
Yalnızlığıma merhaba derim
Ve daha önce hiç bu kadar yalnız kalamam galiba
Hadi yunus gidelim
Ölüm yarasın bana
Daha önce hiç bu kadar yalnız kalmamıştım.
Kayıt Tarihi : 10.4.2022 02:18:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hiçlikte buluşmak
![Yunus Düzgün 2](https://www.antoloji.com/i/siir/2022/04/10/oldugumu-soylemediler.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!