Öldüğüm Gün Şiiri - Abdulkerim Orhan

Bir gün baktım ki ölmüşüm
Güneş doğmadı bir daha
Ay öksüz kaldı, yıldızlar sustu.
Silindi aynadaki aksim.
Kimse duyamaz oldu sesimi
Zaten hiç duymamışlardı.
Zamana yenik düştük biz de.
Sığamadık yeryüzüne bir türlü
Odamızdı tek teselli kaynağımız
Bir sevdiğim vardı; beni sevmeyen, sevdiğimi bilmeyen.
Haberi var mıdır acaba öldüğümden?
Hangi diyardadır şimdi duyarsa öldüğümü
Beni sever mi?

Kapanıyor lambalar, duruyor zaman.
Gelip geçtik dünyadan kâh sevinç gördük kâh gam
Öldüğümden beridir unuttular adımı.
Issız kaldı odam, açan olmadı kapımı.