Öldüğüm Gün Şiiri - Mustafa Ulaş Toktay

Güneş üşütürde kar yakarsa bir gün
Anla ki o gün ölmüş olacağım
Ve dirilirse ruhum soyutluğun da ömrün
Hayalimle sana dolacağım
İlk seveceksin belki de
Bütün fikirlerin ardında ki gizleri aralayarak
İlk kez ağlayacak sın benim için belki de anımsayınca
Gözlerim de ki bedenini paralayarak
Bütün anti tezlerin yokluğun da bitmişim
Var oluşçuluğun varlığın da sürgünden sürgüne gitmişim
Ben seni böylesi uzaktan böyle si katıksız severken
Yıldızlara Ammansızlığı ve aşkı öğretmişim senden yana
Esip giden rüzgârlarda sesinin yokluğunu dinlerken
Dert olmuşsun efkâr olmuşsun bana
Bir gün eğer yıldızlar acıklı bir şarkı söylerlerse seni anaraktan
Ve ayın ışığı vazgeçerse denizin soğuk suyunu okşamaktan
Güneş bilinmezlikte bitap düşerse ıssız, ıssız kanamaktan
Anla ki o gün toprak yerine gözlerine düşmüş olacağım
Gömüleceğim tek yer gözlerindir gözlerinde son bulacağım
Sen kurtulursan dayatılmışlığın acı veren prangasından
Seni seviyorum dersen cansız bedenime
Saçlarımın kuytu karanlığında bitiverirsen
Bir zamanlar beni deliler gibi seviyormuşsun dersen
Boğazıma düğümlenir hıçkırıklarım
Konuşamam sende bilirsin
Acıların en büyüğünü yaşarım
Seni hala seviyorum ölmeme rağmen
Seviyorum diyemem
O zaman bilinmezliğin pervasızlığından nasıl kurtul ulurda
Hayata dönülür bilemem
Sevgim sevgine karşılık değil
Benim kadar yalnız ve hür
Kelimeleri dökülürse dudaklarından
Nedensiz ve özgür
Alakasız inan bıraktıklarından
Dersen ve gözyaşlarında ıslanırsa bütün heceler
Sözlerinin önünde eğilirse pervasız üryan geceler
O zaman göz pınarlarımdan
Yaratılmışlığımın yoksulluğu gibi dirilirim
Geceyi tutsak ederim ellerimde
Bendeki tanıyamadığın ben ile gelirim