Olduğum ana bağlanmadan Şiiri - Oktay Çekal

Olduğum ana bağlanmadan…

Yüreğimde savaş var, kanıyor tenime bakışlarımdan
Sevdam bir kurşun gibi vuruyor gözlerinden yüreğini,
Tenimden akıyor yorgunluğum, tutamıyorum hisleri mi?
Bakışlarımda serinliyor, yangınlarım külleniyor gökyüzünde…

Kör karanlıkların kuytu sokaklarından, kenar mahallelere yürüyorum,
Virane evlerin kırık camlarından, fakir ama mutlu yuvalar tütüyor,
Huzur uyuyor gecede; ten dinleniyor sessizce, hayat susuyor,
İçimde yokluğunun tınlaması, kulaklarıma kadar sokuluyor ama…

Mazimin yaşam koridorları hafızamda açılırken, sen geliyorsun,
Evet, dün gibi gözümün önündesin, gitmiyorsun suskunluğunla,
Bir çuvaldız gibi batıyor tenime bakışların, hatırlatıyorsun hep,
Neden? Oysa giden, üstelik konuşmayan sendin…

Ben hayatı dörde böldüm senden sonra, yalnızlığım ve ben
Bir diğeri yaşam beni dost bildi ben yaşamı dost bildim
Diğerinde hayata hep el salladım güldüm güzel anlarına
Bir başka zamanda yaşadım san ki; olduğum ana bağlanmadan…

Oktay ÇEKAL
01.09.2013-01.37