Körler arasında yaşamak her geçen daha da zorlaşıyordu. Ne yapabilirdi ki, gördüğünü söyleyemezdi.Zira gördüğünü söyleyenlere yapılmadık bırakılmamıştı toplumları tarafından.Ama daha fazla kör taklidi de yapamazdı.Çünkü ruhundan akan ışık her geçen gün daha da parlıyor ve gözlerinden yayılıyordu.Ya ışığını takip edecek, ya da bu karanlık alemde kararmışların arasında kara bir sayfa daha açacaktı...
Işık bir yandan çekiyor, bir yandan da ürkütüyordu.Karanlığı biliyordu,orada doğmuştu...Ama Işık bilinmeyen bir gizemdi onun için. Ve bu gizeme her an biraz daha çekiliyordu...
Adım atmak âdeta bir intihardı...
Ne olduğunu anlamadı,aniden ölüm bile tatlı geldi. Zaten körler arasında yaşamak bizatihi ölümdü... Ve bu ölümü öldürmeye karar verdi.
Işık'a doğru yürüdü,yanında sadece gözyaşları vardı. Her adımda lşık'a daha çok karışıyor, kendini tanıyamıyordu. Sanki o zamana kadar bildiği,tanıdığı Kendi yok oluyordu... Ve öyle de oldu. Yok oldu... Şaşırdı. Var dı ama Yok'tu.Yok'tu ama Var dı...Nasıl olabilirdi ki; hem var hem yok olmak !
Ruhunda çakan şimşekler gözlerinden bile görülebilirdi.Göz yaşları karanlıklar ülkesinin semalarında yıdızlar gibi diziliyor ve parıldıyorlardı.
Titremeye başladı...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta