Öldü ve Oldu Şiiri - Şahin Aydın Kızıldağ

Körler arasında yaşamak her geçen daha da zorlaşıyordu. Ne yapabilirdi ki, gördüğünü söyleyemezdi.Zira gördüğünü söyleyenlere yapılmadık bırakılmamıştı toplumları tarafından.Ama daha fazla kör taklidi de yapamazdı.Çünkü ruhundan akan ışık her geçen gün daha da parlıyor ve gözlerinden yayılıyordu.Ya ışığını takip edecek, ya da bu karanlık alemde kararmışların arasında kara bir sayfa daha açacaktı...
Işık bir yandan çekiyor, bir yandan da ürkütüyordu.Karanlığı biliyordu,orada doğmuştu...Ama Işık bilinmeyen bir gizemdi onun için. Ve bu gizeme her an biraz daha çekiliyordu...
Adım atmak âdeta bir intihardı...
Ne olduğunu anlamadı,aniden ölüm bile tatlı geldi. Zaten körler arasında yaşamak bizatihi ölümdü... Ve bu ölümü öldürmeye karar verdi.
Işık'a doğru yürüdü,yanında sadece gözyaşları vardı. Her adımda lşık'a daha çok karışıyor, kendini tanıyamıyordu. Sanki o zamana kadar bildiği,tanıdığı Kendi yok oluyordu... Ve öyle de oldu. Yok oldu... Şaşırdı. Var dı ama Yok'tu.Yok'tu ama Var dı...Nasıl olabilirdi ki; hem var hem yok olmak !
Ruhunda çakan şimşekler gözlerinden bile görülebilirdi.Göz yaşları karanlıklar ülkesinin semalarında yıdızlar gibi diziliyor ve parıldıyorlardı.
Titremeye başladı...
Tarif edilemez bir sevgi tarafından kucaklanıyordu sanki...
Öyle sonsuza kadar kalmak istedi.
Ve bir Ses işitiliyordu... "Ben Ben'im ve Ben'im olan Ben'dir"...
Titremeleri çoğaldı, aynı zamanda ilahi bir şarhoşluk yaşıyordu.Yapacak tek bir şeyi vardı.Ve onu yaptı.Teslim etti kendini O'na ve Ol'ana...
Daha fazla dayanamadı Öl'dü...
Ama aynı anda Ol'du...