Öldü Sevgili... Şiiri - Vahap Karademir

Bazen yorulur insan, tek bir adım dahi atmamışken,
Gönül seyyahtır, dur durak bilmeden yol alır.
Ne Bağdat, ne Şam ve nede Romadır menzil.
Oysa bütün yollar sana çıkar ve sende biter.
Uçurtmalarım rüzgarına takılır,
Gözyaşlarım ırmağına karışır,
Sözlerim mana ikliminde seni arar,
Gözlerim gözlerini ey yar.
Bana sorma, sorma söyleyemem.
Nazarını çevirme bana ve sözlerinle vurma,
Vurma, çünkü bu vurgun ölüm kokulu,
Çünkü bu vurgun, gurbet.....
Sen bana sırtını döndün döneli,
Bir alem kayıp gitti sevgili.
O gözlerinle beraber ay ve güneş söndü sevgili,
Bakışın ne kadar yaksada sinemi,
Gidişin tarumar etti sevgili.
İlkbaharın rengarenk tablosu,
Kara kışa teslim oldu sevgili,
Bülbülün ahenk dolu şarkısı,
Acı bir feryat oldu sevgili,
Gülün narin tomurcuklarından,
Kerbela misali kan süzülür sevgili,
Uçsuz bucaksız denizler,
Hepsi İbrahim'in yangınıyla yandı sevgili,
Yunusun aşk dolu naraları,
Sözlerinde öldü sevgili,
Öldü sevgili,
Öldü sevgili..............