OLDU MU YANi? Şiiri - Naime Özeren

Yazlıkta, yürüyüş yolumda
Bir taş ev vardı şirince.
Köşedeki levhada
“Sevda Sokağı” yazıyordu sadece,
Takılmıştım bu isme…

Arka bahçesinde yaşlı ceviz ağacı,
Davetkâr bir asma altı,
Denize bakan geniş balkonda
Rengârenk, çeşit çeşit rüzgâr çanları
Anlatırdı yılların sevda masallarını,
Ah, duvarların dili olsaydı…
Hanımeliler, yaseminler mis gibi kokar,
Sokağa taşardı akşamsefaları.
Bahçe masasında en güzel örtüler,
Üzerinde hep taze çiçekler vardı.
Gölgeye kurulmuş bir hamak
Yalnızlığına ağlardı.

Sahipleri orta yaşın epey üstünde,
Sakin ve mutluydu yaşamları görünürde.
Kadın çok hoş, zarif ve zevkli,
Yaşına göre de oldukça güzeldi.
Adamsa karizmatik, bir ihtiyar delikanlı,
Burnu biraz havalarda,
Alçak dağları sanki o yarattı…

Birkaç yıldır kadın yok görünürlerde,
Öldü mü, hasta mı, yoksa gitti mi ne?
“Bekarlık sultanlıktır” dedi galiba adam
Kuşlarıyla kaldı öylece.
Sandı yetebilir kendine,
Yaşayabilir kimsesiz ve sessizce…

Önce bir kümes yaptı bahçenin köşesine,
Birkaç tavuk aldı, attı içine, olmadı.
Sonra bir kedi aldı, olmadı.
Köpek aldı bir Labrador, o da olmadı
Balıkları ve kuşları zaten vardı.
Ne yaptıysa bir türlü avunamadı.

Gidip bir kız aldı geçenlerde;
Kızın sarı saçları ta belinde,
İşveler, cilveler tatlı dilinde.
Taşlar, simler, pırıltılar
Süper yüksek topuklu terliklerinde,
Leopar desenli, lameli mayokini ise ipte.
Sakız çiğniyor olur olmaz yerde,
Patlatıyor ikide birde…
Kız daha onsekizinde.

Ah be ihtiyar delikanlı,
Davul bile dengi dengine.
Yarım asırlık fark kapanır mı sence?
Kedi olmadı, köpek olmadı anladım da
Bu kız oldu mu yani?
Söylesene…

Temmuz 2008