Öldü Diyecekler Belki Şiiri - Yunus Özkan

’’Gelsin sana kavuşma günüm,
onlar öldü diyecekler belki,
o gün benim düğünüm.’’

Ben sana hiç aşık olmamışım biliyor musun?
Ellerinin beni şekillendirmesini sevmişim
Gözlerinin içimde açtığı aydınlıkta kaybolmuşum
Seni seviyorum demek bir hata mı sence?
Yoksa seni yaşamaya geç mi kalmışım?

Bir gün sana sıkıca sarılıp gözlerinden öpmeliydim
Kırmızının tenine aşık olduğu o gün gibi yakıp
Beyazın saflığında uyanmak kadar güzel yıllarda
Hayata anlam katan düşlerin tutkusunda
Sadece seni, ömrüm boyunca yaşamalıyım

Doyasıya istemek bir hayatı, ömrümde
Sen yakan, hasret çektiren,
Yokluğuna savuran bir hiç gibi,
Köşene çekilip acıyla kavrulan,
Gözyaşlarının kuruduğunu hissedip,
Sırf onu düşünüp içine kanayan,
Kan kırmızısı gönül sancısı bir hikayesin.

Yalana gerek yok sevgilim
Çünkü yarına yürek yok bizde
Ne konuşsun benimle
Ne de içime bakıp sussun

Sen nereye bakıyorsan bak
Uzağımda ol, hisset, ama yaşama
Tarif etmesi zor oluyor bazen
Her gülüşünde açan gamzene gömülmek istedim.

Hasretim dipsiz bir kuyu
Beni oraya sen ittin
Özlüyorum
Her satırımda.
Şiire düşen her hasret cümlesi seni anlatıyor aslında

Yalvarırım bana öyle bakma!
Nefret edemiyorum bir türlü anla
Geceler,
Sensizliğin dip noktası
İntiharın eşiğinde sallanan beden benim, ruh senin.
Ne çare son nefes çıkacak bir gün
İşte o an
Kavuşacaksın sevdiğine