Öldü Şiiri - Ali Dokumacıoğlu

bırak peşini artık hayatın
O, kendi yolunda gidiyor,
senden uzağa doğru.
koşma.
sen değil miydin koşarken düşmekten yoruldum artık diyen..
koşma artık.
yürüme hatta.
sadece dur.
dövüşme, sövme artık.
kimle dövüştüğünü bilmeden, görmeden,
yumruk sallıyorsun ve sonunda bitkin ve çaresiz kalıyorsun.
bu kadar çabaya değdi mi peki?
sağa sola koşturdun,
bağırdın çağırdın, düştün kalktın.
ne oldu peki?
ne geçti eline?
hiç...
boşluğa özlem, yokluğa kavuşmak.
yok olmak artık.
kimsesiz, sessiz, karanlık, upuzun geceler.
sonra kış, soğuk ve kar.
ölümüne dövüştü ve sonunda öldü.
dövüşmese de ölecekti.
acaba neden kendini yordu bu kadar.
soru sordu. cevap gelmedi. öldü.
cevabı bekleyecek zamanı yoktu belki.
öldü.
sabahları umuttu, geceleri hüzün.
çokta sevmedi, bağlanmadı da.
ama öldü.
her gün yaşadığını sanırdı,
bir gün yaşamadığını anladı.
öldü.
öldüğü kadar çok yaşasaydı mutlu olabilirdi.
ama olmadı.
birşeyleri bir yerlerde kaçırdı.
nasıl olduğunu bile anlamadan öldü.
nasıl öleceğini merak ederken öldü.
büyük sürpriz.
şaşırmadı ama.
zaman, hiçbir şeyi detaylı tahlile izin vermedi.
toz oldu, buhar oldu, öldü.
gidenler gitti, gelenleri bilmedi.
huzursuz yaşadı, huzursuz öldü.
sonunu değiştirmeye çalışmadı.
geldi.
baktı.
beğenmedi.
ve öldü...