Ben yitirdim yolumu…
Trene vuran ağaç dallarıyla yitirdim.
Sabah oldu gece oldu, geç ya da erken.
Yılların gözü aydın oldu.
Ağaran saçlar da oldu.
Mavi toz bulutlarına kanan da oldu.
Ne kış ne bahar şahitlik yapmadı bize.
Mevsimler boş, geceler boştu.
Günahı yoktu yılların,
Senin günahın ne oldu?
Aydınlanan pencereler, günler oldu
Günyüzü gören insanlar oldu.
Bir suya hasret çöl bedenlerde,
Yağmur rahmet oldu.
Kalplere merhamet merhem oldu.
Acıya şahit gözler oldu.
En sevdiği anlar; sana, bana, ona
Hatıra oldu.
Tutulan aylar; en uzun geceler, en uzun günler,
Birbirine uydu.
Ne sen ne de ben, sen oldu.
Kayıt Tarihi : 21.4.2019 18:02:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!