Olcay Erol Şiirleri - Şair Olcay Erol

Kartopu aşkı hatırlatır bana,
Aşksa kanı.

İlkokuldaki ilk aşkımın,
Attığı kartopunun,
İçinde taş olduğunu

Sevgilim,
Bronzlaşmak için
Güneşin tam ortasına yattın ya,
Yaz sıcağında,
Tarlada çalışan,
Annem düştü aklıma.

Fazla yaşamak gibi bir niyetim yok,
Fazla gülmek ya da fazla ölmek,

(2)

Herhangi birinizin nefesi titreyecek üzerime,

Çeşme başı da yok ki artık,
Buluşacak
Ve sonucunda abdest alacak!

Öleceğim, Hazreti İsa gibi,
Bir o kadar;
soğuktan donan,
dilenci kokacak göğe yükselen ruhum,

Birileri hazretleri diyecek,

Kendi ayazıyla üşüyen,
Tutsaklığım olan geceler,
Düştü aklıma.
Rengiyle iliklerimi karartan geceler.

Paçalarıma amaçsız sıçrattığım,

Protestan bir heykeltraşın,
şekil verdiği,
Viyanalı kaya parçası,
nereden bilirdi ki;
Sinan mimarisinde,
bir cami avlusunda,

Dışarıda çılgınca bir rüzgar,
Bana doğru esiyor,
Yüksek basınç sen oluyorsun da,
Hep alçağı oynamak niye bana düşüyor?

Sanki ölüm fermanımı getirirdi postacılar,
Öğle vakitleri,
Babama gelen
İcra mektuplarının ertesi vakitleri,
Ölmek isterdim,
Evde bozulan huzurla birlikte,

Sokak lambalarının arasında,
İçimde işlemediğim bir suçun korkusu,
Hiç bir yere ait olmayışın tutsak hürriyeti,
Ensemde hissettiğim,
Bana ait olmayan bir aşk rüzgarı,