Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şirin konusu, vurguları, anlatımı çok güzel. sizi kutlarım.
Harika bir fon ve harika bir şiir.
Ben sevdim. Puanım da tam...
Selam ve saygılar...
Nafi Çelik
Çok güçlü bir anlatımın denendiği, farklı ve güzel bir çalışma. Okur muhayyilesini davrarandırır olması şiirin güçlü yanını ele vermekte. Naçizane bravo demek geldi ...
birlikte yaşamak veya birlikte vurulmak..
aynı kapıya çıkar ayrılık olmadıkça..
baki selam ve muhabbetle.
Harika bir şiir.Aşklarımızda olay yeri incelemelerine kurban gitmesin.Kutlarım.
Kadeh paramparça elimde..
Avuçlarımdan fışkıran kızıl kan
Tutsak sevdaların göz hapsindeyiz
Bir yanda tutkularımız, bir yandan insan..
Ne sus diyeceğim, ne de sakın yapma dur!...
Sonuç bilinir, kahpe yaşam işte budur.
Şiirin güzelliği büyüledi.. Anlam bütünlüğünü yakalamak için üç kez okudum.. Olsun !.. Şiirde mantık... mantıkta şiir.. hepsi yürekten geldiği gibidir.
Güzel bir aşk hikayesi ustalıkla işlenmiş bir,bir mısralara
Saygılarımla
Anlatımıyla ve akıcılığıyla güzel şiir,yüreğine sağlık,tebrikler,tam puanımla kutlarım
Farklı bir şiir güzel bir resimli klip hoş bir sahıfe kutlarım hanımefendı tebrıklerımle
selami
Gün aydınlıkmış, tenha sokaklarda öpüyormuşuz dudak kıvrımlarımızı
Suretimiz olacak ya bu aşk, varsın bulunmasın parçalı yıldızlar gecemizde
Balistik raporlarda maktul, bir şişe gözyaşı
Teknemizi saklar dalgalı bulutlara
Dönerdik yüzümüzü ay tepelere
Sonra kahkahalarımızla kırıp şişeyi
Soluksuz bir tat olurduk dudaklarımızda
Tutuştururdu ateşi avuçlarımızın kıvılcımı
Ah bu eş delilik
An be an gözümde
Ah bu delişmen yürek yakarışı, can savruk, can pare pare
…/ Balistik raporların nidası değerdi gönlümüze, gülüp geçmeseydi deniz kıyıdan
.....................
Küçücük mutlulukların büyük adalarına uç verince şiirlerimizin sürgünü, kıyım sevinçlerin lambasında hüzün yanar. Bir ışık seline yürür gibi kırık yüreklerimizle yontarız binbir yerinden zamanı. Bütün sessizliklerin miadı eskidir, göğsümüzde biriken karayelleri okşarız böylesi anlarda ve o iç sızılarımızla imgeleri nakış nakış işleriz...
Tebriklerimle Rengin hanım.
Kaleminiz ve yüreğiniz hep var olsun...
Bu şiir ile ilgili 65 tane yorum bulunmakta