Olanlar Şiiri - İnanc Delibalta

Sensizlik deprem gibi inince feryadıma
Menekşeler yıldırımların bağrında idi
Kabuz olup filizlenince hülyalarım yadıma
Sevdan hayal meyal hatırlanır idi

Seni gören nasıl baktı yüzüne
İnanıp kaldımı esrarlı sözüne
Yıkılan virane kalenin surlarıydı
Mevsimler iklimlerin aynadaki urlarıydı
Gökten inen sevda sana değermi
Vuslata nail olan giydiğim bu kefenmi
Çaresizlik bekler iken ayak izlerimi
Kitabemdeki yazı 'aşk hüznün lalesiydi'
Dehliz denen feleğin kadere oyunudur bilesin
Mezarıma gelipte gözüm yaşım silesin

Tan ağarınca bu deruni kavgada
Şafak ufkun resmini yapar oldu
İntizar yakamozun sırtında sana bakar iken
Gözlerime veremli bir el hüzünle bakar oldu

Yağmur yağar infilak eden hayallerime benim
Toprak kahır döker
Dehlizlerin sinesindeki bir canda benim
Loj bir uygarlık olur feza bensiz boyun büker

Fridevds bağının bir gülüde sen olsan
Dertlerin aynadaki bir yüzüde sen olsan
Pelerin giyen bir prensesmisin
Hüzzam kızımı dertlerin efesimisin
Artık şiirler bile anlatamaz seni
Günahsız kollar saramaz seni

Bugün feryat ettim çaresizliğe
Zamana kin tuttum
Aynalar göstermez oldu yüzde beni
Taslar bile eridi tanıyınca sözde beni

Takvim yapraklarını yakıp bir gün geleceğim
O esrarlı yüzde kendimi göreceğim
Bekleyin ey ırmaklar, denizler, parklar
Bekle ey yeşil gözlü şehir
İnancımı yakan vuslatı gurbete süreceğim...