Olanaksızlar İçinde

Evimin salonuna yatırdım çocukluğumu,
Düşler arasında kalan en gerçek yaşantım.
Kaybolmuştum bir zamanlar,
Seslendilerse de ses etmedim ısrarla.
Babaannemin eski bir karyolası vardı,
Üzerine kat kat yorganları olan.
Beyaz entari giyiyordu babaannem,
Ne vakit o karyolaya yatsam,
Huzur dolardı sol yanım.
Görünmez olurdum iç dünyamda.
Şimdi ne bir karyolam var içinde huzurla yattığım,
Ne de huzuru bulduğum bir yuvam.
Üşüdüğümde üzerime titrerdi annem,
Bunca olanaksız içindeyken,
Ayazda kalan kalbimin it gibi üşüdüğünü görse,
Hakkını helal etmezdi bana.
Çok eksik bırakıldık geceler boyunca,
Akan zamanı durduramadık,
Gidenleri döndüremedik.
Binlerce umut ölüsü gömdük kalbimize,
Boşta kalan yerlerin üzerini,
Acılarımızla kapattık.