Olamazdık Beraber Şiiri - Funda Sağ

Kendimi bu heyecanlara en uzak hissettiğim anda geldin.
Başka aşklara tuttuğum orucu bozdum seninle.
Hem korku vardı, hem istek.
İhanet vardı ve birazda tereddüt.

Beraberdik, yani adını öyle koymuştuk.
Ne de gülünçtük insanların gözünde hatırlar mısın?
İnsanlara bizi anlatırken bize inanmadıklarını bilirdim.
Gözlerinin içine bakmazdım onlara hak verip,
aldanmamak için.
Savunmaya geçer hep aynı şeyi tekrarlardım.
“Gerçek aşk sınır tanımaz aşar”
Çocuğa sadece susması için hak verildiği gibi,
bana da hak verirlerdi.
Yinede aşksız kullar, aşka inanmamaya devam ederlerdi.

Biz birbirimize güldüğümüzü görmez
anlar,
hissederdik.
Ben sana en çok yaramaz hallerinde gülerdim.
Yaşını çoktan geçmiş bir haylazlıkla
beni kışkırtmaya çalıştığın hallerin.
Emin değilim,
bir tahmin,
aslında bir varsayım.
Galiba ben seni en çok ürkek zamanlarımda güldürürdüm.
Senden ve gücünden ürkmem
şu hep önümde olduğun bir adımın kanıtıydı zaten.
Başka çarem var mıydı?

Alışabilmek için sana kendi alışkanlıklarını unutmalı.
İpler bağlayıp parmaklarıma,
sağa sarımsak,
sola soğan asmak gibi...
24 saat aklına koyarsın,
gittiğin, düşünmeye ihtiyaç duyduğun her yerde
senin aklınla uzlaşmalı.
Bunu anlamak kafiydi sana alışmak için
ve alışıldığında ben sana ait sayılmıştım.

Bazen bize birbirimizden başkası yok diye düşünürdüm
ve o zaman yıkılırdım işte.
İnsan yalnız doğar,
yalnız ölür derler ya.
İşte düşündüğümüz gibi sonsuzadek olamazdık beraber.
Nasılda belliymiş görüyormusun?

Kimi aşk romanlarında mutlu son olur,
ben inanmıyorum.
Belli ki o kitap bir ilişkinin mutlu anında noktalanmış.
Devamı varmış, ama sırf bizi kandırmak için yazılmamış.

Ama bak korkuyorum.
İlk günkü gibi son nefesimde yanımda
olmamandan veya senin yanında aldığım gibi bir daha nefes alamamaktan.
Ne kadar aciz kalıyorum sanki.
Yanımda olsan bu halimede gülerdin herhalde.
Gülerdi ya..

Birlikte olduğumuz nadir zamanları hatırlarım çokca.
Hiçbirşey yapmadan birçok şey yapmıştık en tuhaf olanıda.
“Hey gidi günler” demeyi hep yaşlılara yakıştırmışımdır.
Şimdi içimden bende aynısını geçiriyorsam,
demek ki bende yaşlanmışım.

Saçlarımda izin kalmış,
dokundukça hissediyorum.
Batıyor,
canımı acıtıyor,
saçlarımı sevmiyorum.
Artık sevilecek neyim var ki zaten?
Daha neyim kaldı?
Şu ben daha yeni iklim değişikliğine uğramış.
Sakince beklemekte,
ama kargaşalar,
kargaşalar var içimde.

Bizim için ayrılık bu kadar yakın olmamıştı.
Ayrıldık,
hemde birçok kez.
Bilirdik ki, her ayrılığımızın sonunda bir birleşme vardı,
nasıl birleşmelerinde sonunda ayrılık olduğunu bildiğimiz gibi.
Bu kısırdöngü içinde
noktayı koymakta kolaylaşıyordu,
virgülüde.
Çoğu kırgınlıklar onarılamıyor
söylenenler geri alınamıyordu
ve döndükçe çarklar,
başımız dönüyor,
bizi sevgi tutuyor
ve yorgunluğumuz anlaşılıyordu.

Dalgaya karşı kürek çekmek gibiydi bizimki.
Dalga yükseldikçe birbirimize tutunuyor,
alabora oldukça başka kıyılarda buluyorduk kendimizi.
Ve işte sonunda kendi sandallarımızı kendimiz batırdık zaten.
Sen mutlumusun bilmiyorum,
ama ben memnun görünüyor muyum halimden...?

Hey gidi günler..
O şehirde bir sen vardın,
bir ben
ve…
Söylemeyim,
kim olduğun bilinmesin.
Bir sen, birde ben bilelim yeter.
Nasılsa olamazdık sonsuzadek,
olamazdık beraber...