Olamamak Şiiri - Muhammed Okay

Doğdum
Ağladım
Sonra kondu dudaklarıma acemi bir gülüş
Nefeslendim
Büyüdüm, çabuk büyüdüm.
Konuştum,
Dövüştüm,
Ağladım,ağlaştım
Güldüm,gülüştüm
Durmaksızın savaştım.
En çok da kendimle savaştım
Kanadım,kanattım
Zifiri bir karanlığa karıldım
Süt beyaz bir bulutta uyandım
Her renge bulanmış yağmurlara da tutuldum.
Gelincik kırmızısı kan gölünde de durulandım.

Sevdim,
Sevildim
Unuttum,unutuldum
Gece olup ayna gibi sırlandım
Kendimi gördüm
Kendimde en çok da seni gördüm
Geceyi topladım cebimde
Sığdırdım gökyüzünü ellerime
Oysa ki sığamadım ne geceye
Ne de gökyüzüne.
Uyudum,
Rüyana uyudum
Dudağı yakan bir kıvılcım gibi
Uyandım derin uykulardan
Uyanınca unutuldum
Unutulunca uyandım
Geçmişe karıştım unutuldum
Ve öldüm
Ölünce daha çabuk unutuldum.

Emekledim
Ayaklandım
Yürüdüm ,
Gündüze ayak izleri
Geceye söz dizeleri
Duvarlara söylenmemiş sözleri bırakarak koştum.
Kendimden yola çıkarak
En uzak ,en aşılmaz,
En zor yılları ve yolları
Saniye saniye
Nefes nefese
Yüreğim avucumda
Rüzgârlar içimde kasırga
Ümidim dizlerimde mecal yürüdüm,
Yürüdüm ,bir daha yürüdüm.
Kendime yürüdüm
Sana yürüdüm
Ciğerlerime vurgun yemişcesine koştum
Sesimi bir cümlede,
gölgemi başka bir cümlede
Fikrimi bir sahilde
Gövdemi ise yolların kesişme noktasında bırakarak koştum
Sonunda menzile vardım
Sona vardım
Bir sana varamadım.