Olamadık Il Şiiri - Rüzgar Güven

Bazen,yer yüzünün keder ve cefayla dolu oluşunu hatırlatan,bir çocuğun toprağa dökülen ilk gözyaşları oluyorduk..bazen de, aynı çocuğun çizdiği ilk resimdeki sevgi üretmesi kadar mutluluk..bazen emekleyişi oluyorduk,ve ardında yalpalayarak iki ayak üzerindeki ilk sevinci..En çok da,giydiği ilk pantolonun bir ar...aya gelmelerine ramak kalmış iki paçası.. yanlış yada gereği olmayan fazla adımlardan dolayı, sakladıklarını hergün kilolarca eksilten ve en ufak bir esintide savrulan iki geniş,yada geride kalanı sıkı tutmak için her gün bir numara daralarak uzaklaşan iki paça..sonunda bir mesafenin iki ucunda,bir araya gelmesi imkansız iki adres gibi kaldık.//