Olagelen Şiiri - Çepni Serhat Öztürk

Piyanonun tuşlarına son kez basıldığında, "yaşamak" adlı beste de bizimle birlikte sona eriyor olacak ağır ağır.

Tını ve ses titreşimi kaybolduğunda, biz de bütünüyle yokluğa karışacağız: Kederimizle, sevinçlerimizle.
Sevgimizle, acımızla.

Bildiklerimizle,
bilmediklerimizi de öğrenmek ve görmek arzumuzla!
Can sıkıntımızla, merağımızla.
Tutarsızlık ve çelişki içerisinde o ana kadar kendimizi teskin ettiğimiz dinlerimizle ya da bütünüyle nihilizmi fark etmiş naçar zihnimizle...

Yok olacağız, bütünüyle: piyanonun tuşlarına son kez basıldığında.

Piyanonun tuşlarına son kez basıldığında, yaşamak adlı beste de bizimle birlikte sona eriyor olacak ağır ağır.

Tutkularımızla öleceğiz, hem de nefretlerimizle.
İğrenç bir hisle, baygınlıkla, bulantıyla: çaresiz, aciz, durgun...
Kimilerimiz kıvrana kıvrana, kimilerimiz suskunluğa gömülmüş şekilde.

Küçüklüğümüz!
İnsanoğlunun küçüklüğü karşısında dehşete kapılacaksınız, siz büyükler.
Yapıp ettiklerinden zerre pişmanlık duymayacak olanlar, son nefeslerini verirlerken acı acı kıvranacaklar ve alınlarından, bütün hatlarından boncuk boncuk ter damlaları akacak.

Piyanonun tuşlarına son kez basıldığında,
tını ve ses titreşimi kaybolduğunda.
Ben de sizler de; kaybolacağım, kaybolacağız: tınımız kesildiğinde.

Bu süreç tekrar edecek ve anlam aramaya düşecek garip insanoğlu: bizden öncekiler gibi ve biz gibi.

Yine aynı şekilde ve bimanâ.
Bugüne değin olagelen şekilde,
sürecek insanlığımız:
Çok yücelttiğimiz kendiliğimiz, kibrimiz ve aslında küçüklüğümüz.

Tutacak gene insanoğluluğumuz.
Yüce gördüğümüz,
aslında küçüklüğümüz.

Çepni Serhat ÖZTÜRK
12:57
20.02.2022
Trabzon