Olağan Şeyler Korosu Şiiri - Ayşe Uçar

güz rüzgârları esiyor tepelerde
olağan şeyler korosu havada suda toprakta ateşte
gözlerim görüyor kulaklarım duyuyor
aklım düşünüyor dilim söylüyor

ruhumun çeşmeleri açık

akıyor zamanın köhne sokaklarından
evlerin çatlak duvarlı balkonlarından geçerek
neyi anlatıyor akşamlar neyin söylencesi bu sabahlar
saçlarımı topluyor günlerin alaca karanlığı
yüzümü düşürüyor geleceğin kasveti

durup düşünüyorum
bir kedinin yemyeşil gözlerinde
sonra ağaç kabukları gibi soyunuyorum kendimden
yeni doğmuş bir çocuğun tenindeki saflık gibiyim
rüzgârlarla sevişiyorum toprakla savaşırken

her şey kopuk her şey ayrışık
her şey çokluk ve her şey bazen safi yokluk
her şey hep yan yana yürürken oluyor

kavgalar kıskançlıklar ve ego savaşları
bu oluşumlardan kederler isyanlar küfürler
sonra yalnızlıklar çoğalıyor

insan insana düşman
insan insana kötü tohum

ellerim dert döken ağaç
eller ellere silah eller ellere zindan
eller ellere kurşun eller ellere efsun

oturup bulutlara yağmur dağıtıyorum
sen bahçende kiraz yiyor kekik kokluyorsun
otlar yeşermiş karıncalar yürüyor ellerine

ne güzel bir gün sevgilim
güneş geçiyor aramızdan toprak ılıman
sıkıntılı günleri çekip alıyor bir uğurböceği gözlerimizden
kendime olan dargınlığımı siliyor yağmurlar
kendimdeki sana sesleniyorum

ses vermiyor aramızdaki çatlaklar duvarlar
sıkıntılı bir hava geçiyor pencerelerden kapılardan
kendi kendine düşünüyor zaman

aramızda gittikçe büyüyen serpilen bir anlamsızlık var
sen içine çekilirken denizler büyütüyorsun kollarında
bense bir damla suda çırpınıyorum

sonra arkana dönüp bakmadan
bir akşamın kızıllığında alelacele çekip gidiyorsun
ben kimsesiz bir tekneyim azgın dalgalar devrilirken üstüme
güneş kendi halinde batıyor gözlerimde

2011202508:06