Olabildiğince Az Şiiri - Bekir Dalkıç

Karnı doyunca mutlu olan çocuklar,
Farklı bir mûziplik yaparlar ya, hani ansızın.
Genzimize kaçırırlar bir yudum çayı,
Püskürür ne varsa ağzımızdan, burnumuzdan,
İçimizdeki kinle, kederle birlikte.
İşte ancak öyle,
İşte bu sayede yıkanırmış ruhumuz.

Yeni bir çift ayakkabısı olunca kucaklayıp bebek gibi,
Kıvrılıp başucunda uyurda tüm gece,
Giymeye kıyamaz ya çocuklar.
Hatırlatırlatır belki gidenlerin kıymetini.
Yani karnı doyunca daha ne istesin bir çocuk?
Yani ihtiyaçları ne belirler şu hayatta?
Çok şey değil, çok değil,
Fazla ağırlığa gerek de yok bence aslında.
Mümkün olduğunca az şeyle yetinebilmeli insan,
Olabildiğince az.
Ve mutlu etmeye biraz ilgi lazım,
Yeter ki kanaat etmesini bilelim aza.