Ol Yunus Diliyle Şiiri - Nihal Mirdoğan

Öfke rüzgâr gibi geçti buradan
O dem ki; kırılan dal olmadı mı
Karayelle yağmur düştü sonradan
Bu dem ki kâinat sel olmadı mı

Islandı sap,saman,afet haykırdı
Çıldırası çığlık semâyı sardı
Gâhi pervâsızlık vurdu da vurdu
Tene âşk eteği sal olmadı mı

Sûret tırmanmaya başladı dağa
Yaylaya yürüdü saldırdı bağa
Kanat hırkasıyla sola ve sağa
Selâmet içinde kal olmadı mı

Türlü donda gelir kibir ile pas
Hele ki atlası sanırsa paspas
Hâk katından olma bir yeni palâs
Dinden eksik yene kol olmadı mı

Ne belâlı şeymiş şu öfke denen
Şükrü bağlatmayıp sabırı yenen
Her bir bedende ve her belde dönen
Bu yol muhabbete zûl olmadı mı

Neden kastın kendin(i) ey keşişleme?
Uluca dağları zorla dişleme
Sıktığın dişine nefsi işleme
Âsan suretine gül olmadı mı

Nefsine sus dersen susar hâyadan
Âşk okları bile geçer kayadan
Nefsine bir âsa üfle mayadan
Ben-i âdem Rabb'e kul olmadı mı

Her dağın vârını sar tüm gücüne
Ol Yunus kisveti takar tacına
Eserken kem düştü dilde sancına
Ağzın yamaçlarda kül olmadı mı

Endişe kaygıyı çıkar fikrinden
Vücud cübbesinden âşklı zikrinden
Dala gör bak öfke akar fikrinden
Sâdıklar hışmına del olmadı mı

Menfaat mı asıl emel ve temel
Bambaşka pazarda arama âmel
Yüzdüğün su aynı değil muhtemel
Çalab,bu deryana sal olmadı mı

Gülnihâl kendine acep ne dersin
Dilin şerbetinden alırsın ders'in
Ol hâkikati hoş tutarsan nur'sun
Eksik olan imân çöl olmadı mı