Mutluluğun resmini,
Sadece Nazım istemedi Abidin'den
Abidin; mutluluğun resmini çizerken
Yalnız değildi...
Ne resmini çizmek,
Ne de onu görmek,
Yetmiyordu sahiplenmek...
Emek istiyordu,
Sabırla sınanıyordu...
Sarsanızda pamuklara,
Kırılgandı...
Daha demin sağlamken,
Kayıp avuçlarınızdan
Un-ufak...Par-ça-la-nı-yor-du...
Şişede ki gibi durmuyordu.
Hep sarhoş etmiyor,
Güldürmüyor,
Ağlatıyor...
Hatta kus-tu-ru-yor-du...
Sen,ben ve aşkımız
Kahrolası üçgen...
Açıları toplamı bir türlü 180 derece ol-mu-yor-du...
Ben ve aşkım
Sen ve aşkımız o-lu-yor-du
Sen,ben ve aşkımız olmuyordu
Ol-mu-yor-du...
26.12.2006
Veysel ÇelikerKayıt Tarihi : 14.1.2007 13:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Herkesin mutluluğu farklıdır.Tıpkı parmak izi gibi...Nazım'ın düşlediği mutluluk, Abidin'in ömrünce çizmeye,renklendirmeye çalıştığı mutluluklar gibi... Benim de mutluluğum bir tek Veysel olmadığımdan pek çok Veysel olduğumdan...Bu yüzden Veysel'in biri mutlu olurken bir diğeri son derece mutsuz olabiliyor.Adeta girişi olan ama çıkışa bir türlü ulaşılamayan bir labirent gibi...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!