Ol(ama)dum Şiiri - Sarhoş Martı

Son Bakış – Sakarya Otogarı’nda Bir Veda Sakarya’nın sabahı alışılmıştan daha sessizdi o gün. Sanki şehir, iki kalbin vedasına saygı duyar gibi susmuştu. Genç kız, yürürken farkında olmadan ellerini sıktı. Parmakları soğuktu ama avuçlarının içinde bir anı, bir söz, bir hayat kıvranıyordu. Yol boyunca düşündü onu. Genç adamın kahkahasını, başını iki yana eğip utandığı anları… Ellerinin ellerine karıştığı o geceyi. Veda vakti gelmişti.. “Baba ol.” O an bu cümleye gülmüştü ikisi de. Oyun gibi, gelecek gibi, uzak bir ihtimal gibi… Ama şimdi, otobüse binmeye birkaç adım kala, bu söz bir oyundan çıkıp kaderin tam ortasına oturmuştu. Artık bir dilek değil, bir umut, belki de bir itiraf. Göz göze geldiler. Kızın gözleri doldu. Konuşmadılar önce. Sustular. Çünkü bazı kelimeler, bazı vedaları küçültür. Ama genç kız daha fazla tutamadı içindekini. Yaklaştı ona. Eli, onun göğsünde bir an durdu. Kalp atışını hissetti. Titrek bir sesle fısıldadı: seni çıkarsız ve sebepsiz sevdim bildiğini biliyorum.. Genç adamın yüzü dondu. Gözleri donuk bakakaldı. Çünkü bazen bir erkeğin içinden taşan hüzün, gözyaşı yerine birkaç adım ilerideki herhangi bir noktadır. Sadece başını eğdi. Ve üç kez öptü onu, biri affetmek için, biri hatırlamak için, biri de unutamamak için “Mutlu ol...” dedi. Ama sesinde kendine bile inanmayan bir kırılganlık vardı. Genç kız yürüdü otobüse doğru.Sadece camdan baktı, gözlerinde son bir isyan, ama içinde sessiz bir kabullenişle. Otobüs uzaklaştı. Genç adam yerinden kıpırdamadı. Yüzünde donuk bir ifadeve kalbinde eksilen bir hayatla kala kalan bir kadın vardı son tabloda..