Okyanusta Bir Gemi Şiiri - Erdoğan Çıray

Ne zaman maziye dalsa gözlerim,
Siz beliriyorsunuz karşımda; Sen ve O...
Önce tatlı tatlı gülümsüyorsunuz bana.
Çözemediğim bir gizemle, ısrarla bakıyorsunuz.
Sanki için için birşeyler anlatıyorsunuz.
Ama sizleri duyamıyorum...
Anlıyamıyorum.
Donup kalıyorum.
Sonra yavaş yavaş rüzgardan uçuşan saçlarınız,
İçli sıcak bakışlarınız ve nemli titrek dudaklarınız
Taş-toprak misali birbirine karışıyor;
Senin gözlerin Onda, Onun dudakları sende.
Şaşırıyorum...
Arkasından, kulakları çınlatan, çılgın bir kahkaha...
Sanki benle alay ediyorsunuz.
Lanetliyorum sizi...
Birden derin bir uykudan uyanır gibi oluyorum.
Gecenin ve gördüğüm düşün mahmurluğuyla,
Gözlerimi ovuşturuyorum.
Farkında olmadan bir sigara yakıyorum.
Şimdi biraz daha iyiyim...
Bizi düşünüyorum; Üçümüzü...
İçim kararıyor.
Neş'em kaçıyor.
Büyük bir huzursuzluk duyuyorum ki
Bazen hayatı,
Omuzlarımda taşınması güç, bir yük olarak görüyorum.
Bu yükten kurtulmak için, birşeyler yapmak istiyorum.
Olmuyor...
Sonra herşeyden vazgeçiyorum.
Kendimi hayatın akışına bırakıyorum.
Derken!
Yalnızlık korkusuyla birden irkiliyorum.
Ve...
Son bir çırpınışla, kuru bir dala tutunuyorum...
Ama...
Az sonra o da kırılıyor.
Hayat sellerinde sürüklenip gidiyorum.
Ta ki karşıma yeni biri çıkana kadar.
Bir umuttur içimde bitmek, tükenmek bilmiyor.
Beni rüzgara karşı kürek çekmeye zorluyor.
Çaresiz kabulleniyorum.
Bu yüzdendir ki gözümün önünü göremez oldum.
Belki Onu Senden fazla düşünüyorum...
Ama...
Seni Ondan fazla arıyorum.
O okyanusta bir gemi; Ben kazazedeyim.
Sense can simidim, son ümidim...
Ancak...
Uzanıp tutamadım ellerini.
Kalmadı mecalim.
Enginlere savruldum.
Yıllarca bir sahil aradım; bulamadım.
Pusulam yoktu; kimseye; güvenip, soramadım.
Boğuştum durdum deli dalgalarla;
Muradıma eremedim.
Gerçek aşkı bulupta,
Mutluluğa varamadım.
Seviyorum diyeni reddedip,
Kalbini kıramadım.
Ne yaptımsa olmadı;
Yakamı yalnızlıktan kurtaramadım.
Çaresiz yine kendime döndüm.
Bir iç geçirdim derinden.
Kül olmuş sigaramdan,
Son bir nefes daha çektim.
Efkarım Kaf Dağında bu gece!
Belki de ölürüm kederimden.
Yalnızlık acı...
Birşey gelmiyor elimden.
Daha da anlatmak isterdim ya!
Adeta kelimeler düğümlendi dilimde...

KASIM 1987