Umursamızca yürüyorum
Tıpkı cəlladıma güldüğüm gibi
Ayaklarım çıplak
Taş parçaları canımı yakıyor
Tepedeki günəş kavuruyor bədənimi
Tenim soyuluyor
Kollarım və omuzlarım çökmüş
Yüküm fazlasıyla ağır çünki
Hatta sol omzum çıkmış olabilir
Bilmiyorum
Rüzigarın taşıdığı kum taneleri
Sızlatıyor vücudumdaki yaraları və cizikleri
Saçlarım gözlərimin önünü kapatıyor
Nəysə ki nə yönə gideceğimi biliyorum
Ayağımı bastığım kum cəhənnəm kadar sıcak
Ellerimdeki nasırlardan man və irin boşalıyor
Ama duramam, əlimdə değil
Nə durabilirim, nə öləbilirim
Adımlarımın bədenime verdiği ağrı
Ya da omuzlarımdaki yüklər
Hatta olmayan sol elim
Hiçbir şey, hiçbir bədən, hiçbir nədən, hiçbir ben
Yolumdan alıkoyamaz bəni
Əgər bəni bulmak istəsəniz çöldəki kan izini takip edin
Çünki bana yolumdaki can parçaları da əngəl olamadı bana
Gömleğimin cebinden çıkıp konuştu sevgilim "Gəlmədik mi daha okyanuslara?"
#Astrakhani
Afşin AstrakhaniKayıt Tarihi : 11.3.2019 08:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dayan biraz kalemcik. Birazcık canın yanacak. Ufacık
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!