Okyanuslar Şiiri - Saffet Çakır

Pembe dünyama düşen türkuaz perde
Nazlı nazlı raks yapan çocuk ruhlu dalgalar
Pamuk ellerinde mavi mendillerle
Veda ederler en gri sevdalara…
Zamanın enkazında aşklar, yenilir yıllara
Hüzün ve ayrılık düşmüş mavi okyanuslara.

Ah! şu asi mavi, renklerin sultanı!
Unutturur ölümü gülümseyen gözleriyle
Şu doyumsuz sevdanın rengiyle...
Özgürlük şarkısı söylerken martılar
Taze baharlar gelir turnaların kanadında
En derin sevdaların ağıtları söylenir,
Şu mavi ihtişamın hüzünlü kollarında…

Uçurtması vurulmuş bir çocuk misali
Yüreğim elimde, hüzün düşer gözlerime
Bugünü zor çıkardım, ümidim yok yarına
Islak mendilim elimde gözlerim nemli
Şu çocuk yüreğim gidişinden elemli.

Gittiğin yerde ne olur mektup at bir nehre!
Merak etme, ulaşır gönlümdeki şehre
Gözlerimde yine kanlı hüzün hatıra
Yüreğimi sıkıştırdım her ıslanmış satıra
Bütün yollarım aşkın yollarına çıkar
İçimde çırpınır bu mavi okyanuslar...

Ah! O matem kokulu okyanuslar
Değil miydi seni benden alıp götüren?
Kızıl ufuklar da sessiz sessiz bitiren
Şimdi hazana belenmiş gözlerim yaşlı
Bilmem nerede şimdi o baygın bakışlı?

Ben özlemi yüreğimin dibeğin de erittim
Son matem şarkısını söylerken kuşlar
Çaresiz bakarım boş gözlerle ufuklara
Mendil sallayan çocuk ruhlu dalgalara
Ne ümidim var yarına, ne yarınlara

Bu kaybolan ne ilk gemi, nede son olacak
Gözlerime aynı matem, aynı hüzün dolacak.
Atlayıp derinlere içimden gelir yıkanmak
Bu türkuaz rüyaya doyasıya kanmak.
Ölümcül uykulara dalıp o mavinin sultanıyla
Okyanusların ortasında bir sabah uyanmak.

Kayıp sevdalardan haberi olmadan
Yine mendil sallayacak çocuk ruhlu dalgalar
Nice sevgililer kaybolup gitti,
hepsini vurdu, bu mavi okyanuslar...