Okyanus Yırtıkları Şiiri - Muzaffer Gül

-OKYANUSUN YIRTIKLARI-
üç boyut
Öyle kalakalırsın yol ortasında
Ensen kızarır taş zeminlerden
Üşüyen ellerin kalkmaz yerden
Yalnızlığın, bir kamburdur sırtında
Dokunduğun taşları,
dost sanma akşam karanlığında
Bak ne diyorum üstadım...
Büyük okyanusların yırtıklarında yaşanlar var
İğne deliği kadar evleri
En yüksek dalgalara direnirler
Kocamandır yürekleri
Gösteriş olsun diye her yerde
sermezler kendilerini yer sofrası gibi
Koştururlar bir sevdanın peşinden
Güneş'in doğduğu yerde semaha dururlar
Açarlar ellerini gökyüzünün o mavi boşluğuna
Avuç avuç toplarlar denizyıldızını
Bir köprü kurarlar karşının sularına
Sırtlarındaki yükü salarlar lastik botlara
Gidenler, kumlara gömülü olarak geri dönerler
Tuzlanmış vücutlarını yatırırlar,
tanımadıkları sahil boylarına
Bak ne diyorum üstadım...
Okyanusun yırtıklarını diksin artık terziler
Korkudan sığınır insanlar iğne deliklerine
Her kaçış bir vazgeçiş değildir
Yeni başlangıçları hızlandırır
yaşamda kalabilmek, biraz da özgürlük için
Yola düşer insanlar, zamanı kovalarlar
Yolda düşer insanlar,
zamansız biten ömürlerini kovalarlar!
Muzaffer Gül