“okyanus içi yüzmüşüm”

vururum yeni umudumu da

yarım kalır ya insan hani
avunmaya çalışan hastalar gibi

ağlarım akşamın solduğunda
saçlarıma kapanırım ağ
larım gönlümün sulandığı anda

sırtlarıma tuhaf tuhaf kumlar dükülür
uzanırım deniz kenarına

elimin liman açtığı aşkı
ömrümün akşam yatığı firar

bedenim kumlarla doldu
bedenim kuma sürtüldü

dardayım
keder bir cinayet sabahında
ay vurmuş enkazlarıma

gökde uçan
martıya tapardım har
cardım nefesimi

anlamsız bazen kelime
cümlelerin
gitme ..

hani o yaşadığım enkazın altında kal
dım gönül akşamın kıskançlığıyla
dardayım cinayetin en acımazlığına -

duy beni üstüne kibrit yaktığım
kelimelerin yanımda kal
gitme ..

ölüm, kar, yol kollarıma dökülür
bensizlik büyür gecemin ay ışığına
sürüklenirim

böyle (bir) ipi çektikçe
daha çok yoğrulurum ..

etme ruhum etimle denkleşiyorsun ağla
maya yudumlarken
yas dağılır göğsümden
rüzgarlar daralıyor suskunum ..

“bir teselli ver “