Okyanus ağlarken. Şiiri - İmam Sürensoy

okyanus ağlarken.
yakamuzlar artık çakmıyordu.
martılar can çekişiyordu.
dalgalar sancılanırken.
yağmur damlaları dalgaları döverken habire.
aşk sandalla sonsuzluğa kürek çekiyordu.

sevdam dalgalara kapılmış.
yorgun ve bitaptır yüzemiyor.
alabopra oldu olacak sonsuz maviliklerden.
dalgalar kızgın.
okyanus ağlarken.
bulutlar taaruza geçiyordu.
yağmur damlaları isyandayken.
aşk sandalla sonzusluğa kürek çekmeye devam ediyordu.

şimşekler çaktıkça çakıyordu.
esir alıyordu çarpışan dalgaları.
sevdam şimşeklere meydan okuyordu.
sonsuzluğa kürek çekerken.
dalgalar selam duruyordu.
sevdam bulutlara savaş açarken.
toprağın her zerresi sevdama kızıyordu.
bulutlara savaş açtığı için.

toprak kuru ve çatlak.
ayrılmış damar damar.
her rüzgar estiğinde.
toz bulutuna dönüşürdü dünya.
bulutlar yorulmasın diye
rüzgara yelken açardı toprak ana.

çok zalimsin be dünya.
kimi okyanuslara yelken açarken.
dalgalar arasından sonsuzluğa kürek çekerken.
kiminede taksimde mutluluklar sunuyordun.
sevdam okyanuslarda boğulurken beni bir nehir kıyından gömesin dünya.
sonum toprağın birzeresi olmaktır.
yeterki bir kardelen çiçeğine hayat verebilim.
okyanuslar ağlarken.
ben bir nehir kenerindan toz olmak vardır.
hayat budur