Sen okyanus gözlü kadın!
Bu beşinci mevsimi aşkın…
Gün ışığıyla yakamozlanan tenin,
Sarı saçlarını dalgalandıran,
…Kadınlığına şehadet eden ipeksi ellerin,
Şiir konuşan ağzın,
En güzel melodilere kulak tıkatan sesin!
Remrand’ı kıskandıran,
Goya’yı çıldırtan,
Da Vinci’yi çatlatan
Ay ışığı vurmuş siluetinle çaldın kalbimi
Gönüllü hardım… Yazıldım ömrüne
Kollarında savrula savrula
Dudaklarında kavrula kavrula, yandım…
Her yanıştan ayrı bir haz, ayrı bir zevk duyarak…
Umurumda mı artık, Cehennem yangınları!
Aşk, bir zaman diliminde, aniden parlayan,
ihtirasla harlanan, sönmeyen bir yangın…
Ben, belli ki senin ömründe yalnızca bir andım…
Sen, o güzellik hep tende, sende kalacak sandın!
Yanıldın… Çok yanıldın…
Ah! Okyanus gözlü kadın!
Ömürler boyu ben;
…Yalnızca sana yandım…
Gayrı, hiçbir ummanın suyuyla
…Söndürülmez bu yangın…
Antakya, 12.05.2019
Kayıt Tarihi : 17.12.2019 12:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!