Öküzlerin ahı... Şiiri - Reyhan Tataroğlu

(torun Yusuf Bey'e...)

Aslında sakin bir yapıya sahip
Sahipliğe bürünmüş ne garip

Tevazu,sabır,bilmem ki belkide kahır
Gem vurmuş nefsine,hücresi bir ahır

Dönüpte bakarken puslu gözlerle maziye
Yaşananlar ile yaşadıkları benzetmiş gaziye

Susarken anlatıyor,anlatırken susuyor
Bazen bal damlatıyor, bazen kan kusuyor

Hani diyor anlamadığım husumetin insana
Peki söylesene bir çift öküz ne yaptı sana

Diline doluyor,durmadan bu sözü
Yangını sönmeye yüz tutmuş,sönmemiş közü

Kesilen yol çıkmazda,sürgünü yokuş
Ben konuşmayayım, yüce dağ sen konuş

Yankılanırken bu ses dağları hırçınlatıyor
Şimdi ise torununun kulaklarını çınlatıyor

Vücudunu sarmıştı asbabı,içinde kan,ter
Diz çökmüş öküzler ondan daha beter

Sırtlıyordu yılmadan yük dolu kağnıyı
Hissetmiyordu şu an hiç bir ağrıyı

Acımıyordu Vallahi hiç kendisine
Dönüp bakarken hayvancağızlar efendisine

Ramak kaldı isyana belkide son durak
Dedi şöyle bir besmele kondurak

Açtı ellerini göğe, başladı nidaya
Salatu selam Muhammede, selam Hüdaya

Vallahi ben vazgeçtim bütün haklarımdan
Lakin şu bir çift öküzün hakkını isterim Hakkımdan

Bu nasıl bir merhamet,nasıl bir yalvarış
İnşallah cenneti ala'ya olur sendeki varış

Mırıldanırken bunları genç torun
Dedi hele geçin şöyle oturun

Dahası var,etti zaman zuhur
Mevla kimini sağa,kimini sola savurur

Hak yerini bulmuştu,netice bariz
Akıllarda kalan,bir çift öküz,birkaç ayak iz