Okumasınlar Şiiri - İbrahim Ateş

Hangi şarkı çalsa,
Şöyle bir bakarım söyleyen sen misin diye?
Ne zaman bir yaprak ağaçtan düşecek olsa,
Sanki hüznünü döken sensin yaprak yaprak.

Hep bir hüzün var bakışlarında.
Sevdiklerin üzüldüğünde sende üzülürsün
Mazlumlara şefkat var en heybetli anında.
Zalimlere alp olup dövüşürsün.

İnancı olan hürdür sen onlarla yaşarsın.
En tatlı telaşın müminlerin kardeşçe yaşaması,
Kaç asır oldu zirvendeki yalnızlığı yaşarsın.
Hangi millete nasip olmuş ki bu rahmet sofrası.

Farklı renklerle bir arada ne kadar da güzelsin.
Özünde ay gibisin, yıldızlarla parlarsın.
Yâre özel bir mektup gibisin.
Dikkat et düşmanlar bulup da okumasın…